Overstappen met OV-Chipkaart bij NS? Ho maar…

Afgelopen zondag, 9 augustus, bezochten we een vriend die – na een niet helemaal gelukte parachutesprong – met een nare enkelbreuk zit. Per trein. En dat werd weer eens een heel avontuur, met die OV-Chipkaart. En de werkzaamheden aan het spoor bij de NS. We moesten vanuit Utrecht naar Lelystad – en weer terug. De heenweg ging door die werkzaamheden dit keer eens over Zwolle, een flink eind om.

Die avond dachten we slim te zijn. Er reed nog een trein tot Almere Oostvaarders, waarna een snelbus – nomen est omen – ons naar Weesp zou brengen. Daar konden we dan per trein tot Amsterdam Muiderpoort om vervolgens over te stappen op een trein naar Amsterdam Amstel, waar we een trein naar Utrecht konden vinden. ’t Is beter dan lopen, moet je maar denken…
Ik reis altijd eerste klas, ik heb graag wat extra ruimte met mijn grote lijf en gelukkig bieden de meeste treinstellen dat in die eerste klasse. Mijn vrouw is dan zo aardig om haar OV-Chipkaart voor die dag naar de eerste klasse om te zetten. Maar ze heeft wel zo’n hekel aan het systeem dat ze niet automatisch wenst op te laden; ze moet vóór het inchecken altijd eerst saldo op haar kaart zetten. En je zou verwachten dat als je eenmaal ingecheckt bent met dat saldo, je ook de reis helemaal kan afmaken. Toch?
Muiderpoort is een eigenaardig station. Het telt twee perrons, maar die zijn niet onderling verbonden. Je moet eerst uitchecken, dan een stukje over de openbare weg en vervolgens weer inchecken. En ik hield mijn hart al vast, of dat wel goed zou gaan met een toch al wat complexe reis waarbij we in Lelystad incheckten en vervolgens, ook in de snelbus, ingecheckt bleven tot die overstap op Muiderpoort. De Nederlandse Spoorwegen leidt haar reizigers om de poortjes heen, als er bussen worden ingezet.
Maar zie eens aan! Het systeem begreep de situatie, hosanna en halleluja! Op het schermpje van het poortje verscheen bij mij een keurig “Overstap geslaagd” – of iets van dien strekking.
Alleen, naast mij, bij het poortje waar Lies incheckte, bleek de wereld toch niet alleen rozengeur en maneschijn: haar werd verteld dat ze saldo tekort zou hebben om in te checken. Terwijl ze net als ik aan het overstappen was…
Tja. Wat te doen. Lies was simpel: ik werd ruw door het poortje geduwd waarna zij gewoon achter me aan glipte. Want eerst saldo bijladen zou niet alleen inhouden dat ze weer het instaptarief mocht ophoesten – immers. ’t poortje begreep niet dat dit een overstap was – maar bovendien dat we de aansluiting zouden missen en de reis nog langer zou gaan duren.
Ik weet nog steeds niet of nou mazzel hadden, dat we tijdens de rest van deze reis geen conducteur troffen. Misschien had ik wel graag had ontdekt hoe deze hoofdconducteur – wist u dat er geen gewone conducteurs bestaan, alleen maar hoofdconducteurs –  met zo’n belachelijke situatie zou omgaan. Want het is toch werkelijk van de gekke, dat de ene reiziger een keurige overstap mag maken en de andere met een saldo tekort wordt geconfronteerd waarna het poortje obstinaat dicht blijft.
’t Blijft een systeem bedacht door tweederangs techneuten, aangestuurd door doorgedraaide bureaucraten, die OV-Chipkaart. Gebruikersvriendelijkheid is en blijft de sluitpost.

Of zou het toch waar zijn, wat een vriend in deze business ooit beweerde? Dat je als bedrijf wel gek zou zijn als je alles in één keer goed laat werken? Want het onderhoud is uitermate lucratief, zodat je voor je al dan niet opzettelijke fouten beloond wordt, niet gestraft?